Narcissus
Muziek/tekst: Rolf Kramer, januari 2011
Lied 100

Hij had volle lippen en diepe ogen

mooi als niet zou moeten mogen

Zijn gouden krullen die waaiden welig

eenieder werd van hem overspelig

Hij voldeed aan elk schoon cliché

en daarom dacht men: hij is blasé

maar weinig was echter minder waar

Narcissus vond de mensen maar raar

Want hij was juist doodsbang

voor de anderen

bang voor de mensen om hem heen

bang voor iedereen

Hij wilde maar jagen

hij had genoeg aan zichzelf alleen

Op een dag werd een nimf verliefd

haar naam was Echo, “Toe alsjeblieft zeg,”

dacht zij, “Laat hem van mij gaan houen,

saam wil ik wel een nestje bouwen”

Maar hij keek niet eens naar haar om

ze voelde zich erg gekwetst en stom

Dan doe je tegen zo’n man zo aardig

en gedraagt hij zich eigenaardig

Maar hij was juist doodsbang

voor de anderen

bang voor de mensen om hem heen

bang voor iedereen

Hij wilde maar jagen

hij had genoeg aan zichzelf alleen

De afwijzing die maakte Echo bleek en ziek

zij werd zelfs doorschijnend na een tijd

’t Enige dat overbleef, dat was haar stem

haar gedaante stierf in eenzaamheid

Aphrodite kon niet accepteren

dat zo’n jongen het niet kon deren

dat een meisje voor hem moest sterven

Jacht liet hij niet door haar bederven

De godin vond het tijd voor pijn

zij liet hem dan op zichzelf verliefd zijn

Hij wist niet wat hem overkwam toen

hij wilde van zichzelf een zoen

Hij was juist doodsbang

voor de anderen

bang voor de mensen om hem heen

bang voor iedereen

Hij wilde wel vrijen

en had genoeg aan zichzelf, oh ja!

Narcissus keek in ’t heldere water

denkend aan al ’t moois van later

Hij zou zich aan zichzelf gaan wijden

en zichzelf met een kus bevrijden

Hij boog voorover om zich te kussen

zijn verlangen wat af te blussen

hij viel voorover en hij verdronk

terwijl hij met zijn spiegelbeeld zonk

Maar wat van alles ’t meeste boeide

is dat toen een bloemetje bloeide

bij de oever waar hij van viel

die arme, mooie, verliefde ziel

’t was een narcisje!